شعر نو

در کنار خطوط سیم پیام                خارج از ده ، دو کاج ، روییدند

سالیان دراز ، رهگذران                   آن دو را چون دو دوست ، می دیدند

روزی از روزهای پاییزی                 زیر رگبار و تازیانه ی باد

یکی از کاج ها به خود لرزید            خم شد و روی دیگری افتاد

گفت: ای آشنا ببخش مرا               خوب در حال من تامّل کن

ریشه هایم ز خاک بیرون است        چند روزی مرا تحمل کن 

کاج همسایه گفت با تندی               مردم آزار ، از تو بیزارم

دور شو ،دست از سرم بردار          من کجا طاقت تو را دارم 

بینوا را سپس تکانی داد                یار بی رحم و بی محبت او

سیم ها پاره گشت و کاج افتاد        بر زمین نقش بست قامت او 
مرکز ارتباط ، دید آن روز                  انتقال پیام ، ممکن نیست
گشت عازم ، گروه پی جویی           تا ببیند که عیب کار از چیست 
سیم بانان پس از مرمت سیم          راه تکرار بر خطر بستند
یعنی آن کاج سنگ دل را نیز            با تبر ، تکه تکه ، بشکستند